Mevsimi Geçiyor Ömrün

 

Sus, pustu hava

Geçiyordu mevsimi ömrün

Kitapçı gezdim

Lamba bakındım antikacıda

Bugün

 

Bir tablo ilişti gözüme

Üç, beş meyve vardı içinde

Biri nar, bölünmüş ortasından ikiye

Parmağımın ucunu değdirince

Dökülüverdi sanki taneleri

Çoğaldık mı, azaldık mı bilemedim?

Birlikte

 

Yürüdüm sonra

Yalnızlığımla kol kola

Unuttum üşümeyi

Lal rengi bir akşamda

 

Derken

İki damla yağmur düştü aklıma

Gözlerinin dokunuşuydu biri

Hissettiğim yanağımda

Hasretim yüklüydü diğeri

Çoğaldı yağmur çarpanlarımda

Dedim ki  kar bunun arkası da

 

Hem durağandım hem  tenha

Biraz güzden kalmaydım

Biraz kışa durma

Yürüyordum ben hala

İnişli çıkışlı duygularımla…

Bir de baktım çekilmiş el ayak

Mevsim bile değişmiş

Kar yağmış saçlarıma

 

Boynu bükük hüzünlerinden geçtim

Usulca geçtim iğne deliğinden

Bembeyaz alemine gecenin

Avuçlarımda yuvarladım bir top karı

İşte bu kadar hayal ve gerçektim

Kalıcı olan sevgi ve sevinçlerdi

Tattığın ve tattırdığın

Bunu yürekten hissettim

 

Mevsimi geçiyor ömrün

Yıldız topluyordum oysa daha dün…

 

Bekir Mutlu Gökcesu 20/11/2004

Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.