İnsanlığımız kanıyor. Hiddeti, şiddeti, hıyaneti gördük, öldük. Sessiz bir akşamda rüzgâr geziniyor dallarında ağaçların. Sonra tiz salınımıyla göğe doğru çoğalırken çığlığı bir ayaz, bir bulut sessizliği yeniden, bir müddet. Dudaklarımda tanıdık bir ıslık, kulaklarımda karışık uğultusu rüzgârın. Kapatınca gözlerimi anlaması daha kolay içimin sesinden ezgisini; haksızlıklara isyanı, ağıtı tabiatın. (Devamı Var.)

 

 

 

Bekir Mutlu Gökçesu

11.11.2016

Bu yazının her türlü telif hakkı yazarın kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.